Anatomia Esbatu: Wstęp
Ryt Esbatu tworzy podstawę treningu dotyczącego rytuałów udzielanego kandydatom na pierwszy stopień w Kowenie Spawn Far. Zawiera podstawowe części wspólne naszych rytuałów w formie kanonicznej. Jednym z aspektów cyklu treningu jest comiesięczne odprawianie rytu Esbatu, za każdym razem rozważając dogłębnie inną część rytuału.
Większość z odprawianych przez nas rytuałów zawiera pewne mniej więcej standardowe części: sposób zakreślania kręgu, wzywania Żywiołów, taniec stożka, Ciastka i Wino oraz sposób rozwiązywania kręgu jest mniej więcej stały. Elementy te tworzą kanwę, na której można oprzeć dramat misteryjny, rytuał magiczny czy cokolwiek innego akurat wykonujemy. Ułożenie części rytuału ma na celu umożliwienie zawarcia i wzbudzenia mocy w jakimś celu, a następnie uziemienia wszystkich uczestników, zanim opuszczą krąg.
Jedną z zalet wykonywania tych części rytuału w sposób standardowy jest teoretycznie to, że możemy je zapamiętać. Hura. Nie każdego cieszy taka perspektywa, ale pomimo to, regularne powtarzanie części odziedziczonego przez nas materiału dotyczącego rytuałów może dać poczucie uspokajającej znajomości tematu i pomóc dodać rytuałowi odczucia tradycji. Pozwala to również na łatwiejsze przygotowywanie nowych rytuałów gdy takie są potrzebne, oraz tworzenie rytuałów improwizowanych w chwili, gdy spontaniczność jest bardziej odpowiednia, niż czytanie formułek.
Używane w naszych rytuałach słowa nie muszą być tradycyjne, choć układają się według tradycyjnych wzorców. To forma rytu jest ważna; język powinien się zmieniać z czasem. Formuły tradycyjne, a przynajmniej te najczęściej używane (z których większość napisała sławna Doreen Valiente w latach pięćdziesiątych XX wieku) zostały również opublikowane gdzie indziej (źródła - patrz bibliografia). Kiedy mówię, że coś jest "tradycyjne", mam na myśli że jest to dość często spotykane lub dobrze znane w grupach, które wywodzą się od Geralda Gardnera i jego współtowarzyszy (Spawn Far odziedziczyło części tradycji gadrneriańskiej poprzez linię aleksandriańską; czysty plagiat, ale zdarzył się tak dawno temu, że nikt się tym już nie przejmuje). Niektóre części są wcześniejsze od Gardnera, czasem dużo wcześniejsze, ale ciężko dowieść czy były one (lub nie) częścią tradycji wiccańskiej mniej więcej przed latami czterdziestymi XX wieku.