Zacznijmy od bóstw Wicca. W religii tej czczone są dwa bóstwa, Bóg i Bogini. W różnych odłamach (tradycjach) nadaje się im różne imiona, podkreślając tym różne ich aspekty. Bogini jest Wielką Matką, uosobieniem życia i miłości, boginią Księżyca o trzech twarzach, panią magii i nocy. Jest zatem podobna do Artemidy-Diany, Hekate i Kybele. Bóg jest Rogatym Łowcą, panem zmarłych, bogiem wegetacji - synem i kochankiem Wielkiej Matki oraz panem Słońca. Można go porównać do Ozyrysa i Cernunnosa/Hernego.

Bóstwa Wicca są, jak widać, silnie związane z życiem tu i teraz oraz przejawiają się przez przyrodę. Rzutuje to bardzo mocno na resztę wiccańskiego światopoglądu. Dzięki bezpośredniej bliskości bóstw nawiązanie z nimi bezpośredniego kontaktu jest możliwe i stanowi podstawowy cel Wicca. Wyznawcy postrzegani są jako kapłani bóstw, aktywnie współpracujący z nimi na zasadzie wzajemnej pomocy przy zmianie świata, a nie istoty podległe, podrzędne, słabsze czy gorsze.

Natomiast fakt, że świętość objawia się przez rzeczy materialne, powoduje, że ciało i duch nie są postrzegane jako przeciwstawne ekstrema zła i dobra. Przeciwnie - są to dwa równorzędne i równie konieczne składniki świata, płynnie przechodzące jeden w drugi. Cielesność, materialność, zostaje uświęcona. Zarówno siebie, jak i swoje otoczenie (innych ludzi, zwierzęta, rośliny, glebę itd) Wiccanin traktuje z szacunkiem, jako przejawy boskiej mocy.

Z połączenia tych poglądów wyłania się etyka osobistej odpowiedzialności i pozytywnego działania. Wicca mówi, że mamy wolną wolę, a w naszych rękach leży możliwość zmiany świata (zarówno fizycznie jak i za pomocą magii, w czynieniu której wspomagają nas bogowie). Musimy zatem podejmować odpowiedzialność za własne czyny i zawsze być świadomi ich konsekwencji, zarówno chwilowych jak i długofalowych. Nie ma żadnych "onych", na których można byłoby zrzucić odpowiedzialność za stan świata. Wynika stąd także poczucie własnej siły i pragnienie działania - skoro świat zależy od nas, zróbmy coś, aby stał się lepszy!

Wróćmy znów do bóstw. Ponieważ przejawiają się one przez przyrodę i są silnie związane z życiem tu i teraz, Wicca czerpie inspirację z natury i stąd bywa czasem nazywana religią natury lub Ziemi. Główną część jej mitologii stanowią opowieści związane z rocznym cyklem wegetacji a także inicjacyjna (związana również ze świętem zmarłych) opowieść o zstąpieniu Bogini-pani życia do krainy śmierci.

Z uświęconych wiccańską mitologią cyklów przyrody wynika pogląd, że wszystko na świecie znajduje się w stanie dynamicznej równowagi między dwoma przeciwieństwami, pomiędzy którymi cyklicznie się porusza. Lato-zima, północ-południe, życie-śmierć. Wiccanie nie dzielą jednak świata na dwie połowy, gdzie jedna jest etykietkowana jako dobra, a druga - zła (ani jedna lepsza, druga gorsza). Przyznają za to, że wszystko w życiu ma swoje miejsce i czas. Również śmierć i cierpienie. Ot, prosty przykład: nieograniczone rozmnażanie komórek naszego organizmu powoduje raka. Konieczna jest siła zniszczenia, utrzymująca ilość komórek w odpowiednich granicach.

Takie podejście do świata odzwierciedla często używany przez Wiccan na oznaczenie swojej religii symbol - pięcioramienna gwiazda (pentagram) w okręgu. Okrąg reprezentuje cykliczną naturę świata. Cztery dolne wierzchołki gwiazdy wiąże się zwykle z czterema żywiołami, (ziemia, powietrze, ogień i woda) uważanymi za symboliczne podstawowe składników świata. Połączone tworzą ducha, kwintesencję, którą reprezentuje piąty, szczytowy wierzchołek.

Wprowadzenie do wierzeń Wiccan chciałabym zakończyć na krótkim opisie zmian historycznych w tej dziedzinie. Pierwotnie Wicca opierała się raczej na praktyce konkretnych, uświęconych tradycją rytuałów, umożliwiających bezpośredni kontakt wyznawcy z bóstwami. Wierzenia były wtedy w stosunku do praktyki drugorzędne i stanowiły po części wnioski z osobistych doświadczeń.

Patrz też


Copyright © 2023 Katarzyna "_3Jane" Olszewska
Powered by Cryogen
Theme based on Lotus by KingMob